Receptor CD36 expression on peripheral blood monocytes in women with visceral obesity

Introduction: Receptor CD36 is involved in foam cells formation and in atherogenesis. Visceral obesity is important risk factor of accelerated atherosclerosis. There are no data about the role of CD36 in pathogenesis of atherosclerosis in women with visceral obesity. The aim of the study was to assess the impact of visceral obesity on CD36 expression on peripheral blood monocytes. Material and methods: CD36 expression was evaluated (by flow cytometry) in study population consisted of 30 women aged 25-45 years (mean 34.03 ± 11.14) with visceral obesity. Control group consisted of 15 nonobese women aged 25-45 years (mean 31.93 ± 2.43). Physical examination was performed with body mass, BMI, waist and hip circumferences, waist to hip ratio evaluation. Oral glucose tolerance test was performed with estimation of glucose and insulin concentrations. Results: Body mass, BMI, WHR, waist and hip circumferences were significantly higher in obese than in nonobese women. Glucose and insulin concentrations in 0’, 30’ 60’ of OGTT as well as HOMA and FIRI values were significantly higher in obese than in nonobese women. Expression of CD36 on monocytes was significantly lower in obese women (mean 62.99 ± 18.07) than in controls (mean 82.5 ± 22.93). There were not significant correlations between CD36 expression and BMI, WHR and IR indexes. Conclusions: Expression of scavenger receptor CD36 on monocytes in obese women is significantly lower than in lean individuals. This observation needs further investigations.Wstęp: Receptor zmiatający CD36 bierze udział w tworzeniu komórek piankowatych i powstawaniu blaszki miażdżycowej. Wiadomo, że otyłość brzuszna jest znaczącym czynnikiem ryzyka przyspieszonej miażdżycy. W dostępnym piśmiennictwie nie ma danych na temat wpływu otyłości androidalnej na ekspresję receptora CD36 u otyłych kobiet. Celem pracy była ocena wpływu otyłości androidalnej na ekspresję receptora CD36 w monocytach krwi obwodowej u kobiet w porównaniu z ekspresją tego receptora w grupie osób z należną masą ciała. Materiał i metody: U 30 kobiet w wieku 25-45 lat (śr. 34,03 ± 11,14) z otyłością brzuszną zbadano ekspresję receptora CD36 w monocytach krwi obwodowej (za pomocą cytometrii przepływowej) i porównano z ekspresją u 15 zdrowych ochotniczek z należną masą ciała w wieku 25-45 lat (śr. 31,93 ± 2,43). U kobiet przeprowadzono badanie lekarskie z pomiarem parametrów antropometrycznych: masy ciała, obwodu talii, bioder i obliczono wskaźnik masy ciała (BMI), wskaźnik talia-biodra (WHR). Oznaczono stężenie glukozy i insuliny podczas standardowego testu doustnego obciążenia glukozą (OGTT). Obliczono wskaźniki wrażliwości na insulinę - HOMA, FIRI i QUICKI. Wyniki: Ekspresja receptora CD36 u otyłych kobiet była znamiennie niższa (śr. 62,99 ± 18,07) niż u nieotyłych (śr. 82,5 ± 22,93). Nie stwierdzono istotnych statystycznie korelacji między ekspresją receptora CD36 a masą ciała, BMI, obwodem talii i WHR oraz badanymi parametrami insulinooporności i insulinowrażliwości. Wnioski: Otyłe kobiety mają znacząco niższą ekspresję receptora CD36 w monocytach krwi obwodowej niż kobiety z należną masą ciała. Nie ma związku między obniżoną ekspresją CD36 a BMI, obwodem talii, WHR i wskaźnikami insulinooporności

Adropin in women with polycystic ovary syndrome

Introduction: Women with polycystic ovary syndrome (PCOS) frequently develop metabolic complications. Among the newly found factors responsible for metabolic disorders, adropin seems to be of a great significance. Material and methods: In total 134 women aged 17–45 years were enrolled. The PCOS group consisted of 73 women, diagnosed on the basis of Executive Committee of the European Society of Human Reproduction and Embryology — American Society for Reproductive Medicine (ESHRE-ASRM) criteria. All PCOS women presented phenotype A of PCOS. The control group consisted of 61 women with regular menstrual cycles, matched for nutritional status. All women underwent anamnesis, physical examination, anthropometric measurements, abdominal and transvaginal ultrasound, and dual-energy X-ray absorptiometry (DXA). Serum adropin levels were determined by ELISA. Biochemical [fasting glucose and insulin, oral glucose tolerance test, lipid and sex hormone-binding globulin (SHBG)] and hormonal (testosterone, androstenedione, luteinizing hormone, follicle-stimulating hormone and oestradiol) measurements were performed. Insulin resistance indices [(Homeostasis Model Assessment for Insulin Resistance (HOMA-IR), Quantitative Insulin Sensitivity Check Index (QUICKI), Matsuda] and free androgen index (FAI) were calculated according to the standard formula. Results: Serum adropin levels were lower in the PCOS group (0.475 ± 0.200 vs. 0.541 ± 0.220, p = 0.069), but the results were not statistically significant. Positive correlations among adropin and androstenedione levels were observed in the PCOS group (r = 0.27, p = 0.025). Conclusions: Women with PCOS have a different metabolic profile in comparison to women without this syndrome. We did not observe a statistically significant difference in adropin concentration between the PCOS and the healthy control group. Therefore, more studies regarding adropin in PCOS are needed.

Przypadek rozrodczaka podwzgórza i szyszynki

A case of 19-year-old male with idiopathic diabetes insipidus diagnosed 9 years ago. 1.5 years from the onset of the disease vision disturbances, neurologic deficiencies and symptoms of hypopituitarism showed up. MRI examination revealed an advanced hypophyseal and pineal gland tumor - germinoma. Total regression was achieved with radio- and chemotherapy. For 7 years from the end of treatment patient has not declared any complains except for vision disturbances and hypopituitarism has been substituted succesfully. The case puts on the necessity of a strict endocrinologic and radiologic follow-up in patients with idiopathic diabetes insipidus due to the possibility of existing potencially curable disease ie. intracranial tumor. (Pol J Endocrinol 2007; 58 (5): 448-452)W pracy przedstawiono 19-letniego chorego, u którego przed 9 laty rozpoznano idiopatyczną moczówkę prostą. Po półtora roku wystąpiły zaburzenia widzenia, neurologiczne i objawy niewydolności przedniego płata przysadki, a w badaniu rezonansem magnetycznym (MRI, magnetic resonance imaging) ujawniono zaawansowanego guza okolicy podwzgórza i szyszynki o typie germinoma. Po radio- i chemioterapii stwierdzono całkowitą regresję zmian. Po 7 latach od zakończenia leczenia, poza znacznym ograniczeniem pola widzenia, chory nie zgłasza dolegliwości, a niewydolność przysadki jest wyrównana substytucyjnie. Przedstawiony przypadek i dane z piśmiennictwa wskazują na konieczność częstej kontroli endokrynologicznej i obrazowej w przypadkach samoistnej moczówki prostej, gdyż po miesiącach lub latach może ujawnić się guz, w tym także o typie rozrodczaka, a podjęcie odpowiedniego postępowania lekarskiego rokuje nawet wyleczenie. (Endokrynol Pol 2007; 58 (5): 448-452

Polimorfizm genu receptora androgenowego, a obraz kliniczny zespołu niedoboru androgenów w procesie starzenia się populacji mężczyzn wrocławskich

Introduction: One of the changes observed in the ageing process is the progressive reduction in androgen levels, which may be associated with the development of the clinical syndrome of androgen deficiency. The androgen receptor gene polymorphism may also contribute to the development of the above syndrome of clinical manifestations. To assess the relationship between CAG androgen receptor gene polymorphism and the development of manifestations of androgen deficiency syndrome in men aged 45 to 65. Material and methods: A total of 268 men aged 45-65, randomly selected from the population of Wroclaw, Poland, were included in the study. The subjects completed the Heinemann questionnaire, followed by blood sampling for determination of the CAG androgen receptor gene polymorphism by polymerase chain reaction (PCR). The PCR reaction products for all the subjects were separated by capillary electrophoresis (ABI PRISM 310) and the number of CAG repeats was determined using the previously constructed standard curve: (CAG) n = 0.5*M[bp]-101. Results: The minimum number of CAG repeats was 52 with the mean of 24. Based on the total score in the Heinemann questionnaire in all of the study subjects we found no or slight manifestations of androgen deficiency syndrome in 68 (25%) subjects, mild manifestations consistent with the andropause syndrome in 93 (35%) subjects, moderate manifestations in 88 (33%) subjects and severe manifestations in 19 (7%) subjects. The numbers of subjects with specific severities of androgen deficiency manifestations across the specific subscales were as follows: a) Psychological manifestations subscale: 111 subjects with no or very mild manifestations, 117 with mild manifestations, 33 with moderate manifestations and 7 with severe manifestations; b) Somatic manifestations subscale: 17 subjects with no or very mild manifestations, 72 with mild manifestations, 120 with moderate manifestations and as many as 59 with severe manifestations; c) Sexual dysfunction subscale: 26 subjects with no or very mild manifestations, 45 with mild manifestations, 80 with moderate manifestations and 117 with severe manifestations. In all the study men (n = 268) we found 76 with a low ( 23) number of CAG repeats. Conclusions: 1. In the entire study group (n = 268) we found a positive correlation between the number of CAG repeats and the severity of psychological manifestations. We also found that in men with a higher number of CAG repeats (> 23 repeats) the somatic and psychological manifestations associated with signs of androgen deficiency are more common during the ageing period and that these patients score higher on the overall Heinemann scale. 2. We found no correlation between the number of CAG repeats in men divided into 4 subgroups with respect to their scores (hence the severity) on the overall Heinemann scale and its three subscales (psychological, somatic and sexual dysfunction subscales) and their scores.Wstęp: W procesie starzenia się stwierdza się między innymi obniżanie stężenia androgenów, co może wiązać się z powstaniem klinicznego zespołu niedoboru androgenów. Być może również polimorfizm genu receptora androgenowego wpływa na rozwój wyżej wymienionego zespołu objawów klinicznych. Celem niniejszej pracy była ocena związku polimorfizmu genu receptora androgenowego CAG z występowaniem objawów zespołu niedoboru androgenów u mężczyzn w wieku 45-65 lat. Materiał i metody: W badaniach wzięło udział 268 mężczyzn w wieku 45-65 lat, losowo wybranych z populacji wrocławskiej. Uczestnicy wypełniali kwestionariusz Heinemanna, a następnie pobrano u nich krew w celu oznaczenia polimorfizmu genu receptora androgenowego CAG, który określono z wykorzystaniem łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR, polymerase chain reaction). Produkty reakcji PCR wszystkich pacjentów zostały rozdzielone za pomocą elektroforezy kapilarnej (ABI PRISM 310), a liczbę powtórzeń CAG określono za pomocą wyznaczonej wcześniej krzywej standardowej: (CAG) n = 0,5*M[bp]-101. Wyniki: Minimalna liczba powtórzeń w całej grupie badanych mężczyzn wynosiła 6, a maksymalna - 52 powtórzenia, natomiast średnia - 24 powtórzenia. Na podstawie sumy punktów w skali Heinemanna wśród ogółu badanych mężczyzn stwierdzono, że u 68 badanych (25%) nie występowały lub były nieznaczne objawy zespołu niedoboru androgenów, u 93 mężczyzn (35%) występowały lekkie objawy cechujące zespół andropauzalny, u 88 (33%) były umiarkowane dolegliwości, natomiast u 19 (7%) występowały ciężkie. W poszczególnych podskalach liczba badanych mężczyzn z określonym stopniem nasilenia objawów niedoboru androgenów przedstawiała się następująco: - w podskali dotyczącej objawów psychologicznych stwierdzono, że u 111 mężczyzn nie występowały dolegliwości lub były bardzo nieznaczne, u 117 występowały łagodne dolegliwości, u 33 były umiarkowane i u 7 ciężkie; - w podskali dotyczącej objawów somatycznych stwierdzono, że u 17 mężczyzn nie występowały dolegliwości lub były bardzo nieznaczne, u 72 były łagodne z objawami niedoboru androgenów, u 120 umiarkowane i aż u 59 wstępowały ciężkie objawy; - w podskali dotyczącej dysfunkcji seksualnych stwierdzono, że u 26 mężczyzn nie występowały lub były bardzo nieznaczne zaburzenia, u 45 - łagodne, u 80 - umiarkowane i u 117 występowały ciężkie zaburzenia. Wśród badanych mężczyzn (n = 268) 76 było z małą ( 23). Wnioski: 1. W całej badanej grupie (n = 268) wystąpiła pozytywna korelacja pomiędzy liczbą powtórzeń CAG a nasileniem objawów psychologicznych. Stwierdzono także, że u mężczyzn z większą liczbą powtórzeń CAG (> 23) częściej występują objawy somatyczne i psychologiczne związane z oznakami niedoboru androgenów w czasie starzenia się mężczyzn, jak również w ogólnej skali Heinemanna mają oni więcej punktów. 2. Nie stwierdzono korelacji pomiędzy liczbą powtórzeń CAG u mężczyzn podzielonych na 4 podgrupy ze względu na ilość punktów (a więc nasilenie objawów) w skali ogólnej Heinemanna i jego trzech podskalach (psychologicznej, somatycznej i dotyczącej zaburzeń funkcji seksualnych), a osiąganymi przez nich ocenami punktowymi

Metastasis of adrenocortical carcinoma to the heart

Not required for Clinical Vignette

Niealkoholowe stłuszczenie wątroby u kobiet z zespołem wielotorbielowatych jajników — aspekty kliniczne i metaboliczne oraz polimorfizm genu lipazy lipoproteinowej

Introduction: The aim was to assess associations among PCOS and NAFLD, the lipoprotein lipase polymorphism gene, and metabolic disorders in PCOS.Material and methods: In 184 women with PCOS and 125 healthy, premenopausal volunteers, sex steroids, lipids, glucose, insulin, aminotransferases, free androgen index (FAI), HOMA-IR and E2/T were calculated. Hepatic steatosis was determined by ultrasound. Whole genomic DNA was isolated from blood leucocytes. Lipoprotein lipase polymorphisms rs268 and rs328 were analysed by polymerase chain reaction (PCR) and minisequencing.Results: 57.6% of PCOS women had NAFLD, while women without PCOS had NAFLD in 49.6%. PCOS-NAFLD women had higher BMI, WHR and waist circumference compared to women with PCOS without NAFLD and women without PCOS. PCOS-NAFLD women had lower SHBG, E2/T ratio, and higher FAI compared to other groups. ALT levels were higher in PCOS women with NAFLD compared to other groups. PCOS women with and without NAFLD had higher fasting glucose and insulin and HOMA compared to women without PCOS. Women with PCOS had higher triglycerides and lower HDL-C compared to women without PCOS. There was no evidence that evaluated polymorphisms influenced hepatic steatosis in women with and without PCOS.Conclusions: PCOS is not an independent factor influencing NAFLD in women. The influences on NAFLD incidence in women are BMI > 25 kg/m², glucose level > 80 mg/dL, E2/T < 80 and ALT > 19 IU/L as independent factors. Hyperandrogenism in PCOS may increase the risk of NAFLD indirectly by obesity, insulin resistance, and directly by the hepatotoxic effect. Polymorphisms rs328 and rs268 of the lipoprotein lipase gene do not affect the occurrence of NAFLD in women with PCOS or without PCOS. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 416–421) Wstęp: Celem pracy było zbadanie zależności między zespołem wielotorbielowatych jajników (PCOS) a niealkokoholowym stłuszczniem wątroby (NAFLD), polimorfizmem genu lipazy lipoproteinowej oraz zaburzeniami metabolicznymi obserwowanymi w PCOS.Materiał i metody: W grupie 184 kobiet z PCOS i wśród 125 zdrowych kobiet premenopauzalnych badano w surowicy stężenia hormonów płciowych, frakcji lipidowych, glukozy insuliny i transaminaz oraz obliczano wskaźniki wolnych androgenów (FAI), insulinooporności HOMA i E2/T. Stłuszczenie wątroby oceniano ultrasonograficznie. Genomowe DNA izolowano z leukocytów krwi obwodowej metodami standardowymi. Do oznaczanie polimorfizmów rs268 i rs 328 lipazy lipoproteinowej użyto metody PCR i minisekwencjonowania.Wyniki: częstość występowania NAFLD u kobiet z PCOS nie różniła się istotnie w porównaniu do kobiet bez PCOS. Kobiety z PCOS i NAFLD miały istotnie wyższy BMI , WHR i obwód talii w porównaniu z kobietami z PCOS bez NAFLD oraz kobiet bez PCOS. Ponadto stwierdzono u nich istotnie niższe SHBG, E2/T i wyższy FAI w porównaniu z kobietami z pozostałych grup. Stężenia transaminazy alaninowej (ALT) w grupie PCOS z NAFLD były istotnie wyższe niż w pozostałych grupach. U kobiet z PCOS z i bez NAFLD obserwowano istotnie wyższe stężenia glukozy, insuliny i wskaźnika HOMA w porównaniu z kobietami bez PCOS. Nie stwierdzono istotnych różnic w występowaniu określonych polimorfizmów genu lipazy lipoproteinowej w badanych grupach.Wnioski: Zespół wielotorbielowatych jajników nie jest niezależnym czynnikiem wpływającym na NAFLD u kobiet. Niezależnymi czynnikami mającymi wpływ na wystąpienie NAFLD są: BMI > 25 kg/m², stężenie glukozy > 80 mg/dl, E2/T < 80 oraz ALT > 19 IU/l. Hiperandrogenizm w PCOS może pośrednio zwiększać ryzyko NAFLD przez insulinooporność i otyłość oraz bezpośrednio przez efekt hepatotoksyczny. Polimorfizmy rs320 i rs268 genu lipazy lipoproteinowej nie mają wpływu na częstość występowania NAFLD u kobiet z PCOS. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 416–421

Występowanie polimorfizmu sekwencji trójnukleotydowej CAG genu receptora androgenowego w populacji wielkomiejskiej polskich mężczyzn

Background: The activity of androgen receptor (AR) is modulated by a polymorphic region located within exon 1 its gene and characterizing a variable number of trinucleotide CAG repeats. The length of polymorphic region is inversely correlated with the transactivation function of AR gene. It was showed an ethnic differences existence in the length CAG repeats of AR gene. The aim of the study was determined of the number CAG repeats AR gene occurrence in the population Polish men. Material and methods: In the population-based cross-sectional study participated a population-based sample randomly selected 466 men aged 25-65 years - residents of Wroclaw, Poland. The CAG polymorphism was amplified by PCR method. Results: The range of androgen receptor CAG repeats was from 1 to 57 with a mean 24 ± 7,68. The most frequent repeat was 21. It was indicated in 34 (7,3%) of examined subjects. The number of triplets ≤ 20 had 137 (29,4%) men and > 20 329 (70,6%) men. There were no differences in the length of CAG repeats among the age groups. Both the distribution of small (≤ 20) and large (> 20) number CAG repeats and age structure in men groups with the longer and shorter alleles were statistically all the same. Conclusions: The average number of AR gene CAG repeats and its range in the population Polish men were larger in comparison to the west European populations and more reminded the number repeats distribution meeting among Asians. This ethnic differences might explain the biological variabilities among different populations and another risk of hormone-dependent diseases occurrence.Wstęp: Aktywność receptora androgenowego (AR, androgen receptor) modulowana jest przez region polimorficzny zlokalizowany w obrębie egzonu 1 jego genu i charakteryzujący się zmienną liczbą powtórzeń trójnukleotydu (CAG, cytosine–adenine–guanine). Długość regionu polimorficznego jest odwrotnie skorelowana z funkcją transaktywacyjną genu AR. Wykazano istnienie różnic etnicznych w długości powtórzeń CAG genu AR. Celem badań było określenie występowania liczby powtórzeń CAG genu AR w populacji polskich mężczyzn. Materiał i metody: W badaniach o charakterze populacyjnym i przekrojowym wzięła udział losowo wybrana populacja próbna 466 mężczyzn - mieszkańców Wrocławia w wieku 25-65 lat (średnia wieku 46,9 ± 12,4 lat). Polimorfizm CAG genu AR określono metodą reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR, polymerase chain reaction).Wyniki: Zakres liczby powtórzeń CAG zawierał się od 1 do 57 ze średnią liczbą powtórzeń wynoszącą 24 ± 7,68. Liczbą tripletów pojawiającą się najczęściej w badanej populacji było 21. Stwierdzono ją u 34 (7,3%) badanych. Grupa 137 (29,4%) mężczyzn posiadała liczbę powtórzeń ≤ 20, a 329 (70,6%) > 20. Poszczególne grupy wiekowe mężczyzn nie różniły się istotnie między sobą długością powtórzeń CAG. Zarówno rozkład małej (≤ 20) i dużej (> 20) liczby powtórzeń CAG genu AR, jak i struktura wiekowa w grupach mężczyzn z dłuższymi i krótszymi allelami były statystycznie takie same. Wnioski: Średnia liczba powtórzeń CAG genu AR oraz jej zakres w populacji mężczyzn polskich były większe w porównaniu z populacją zachodnioeuropejską i bardziej przypominały dystrybucję liczby powtórzeń spotykaną wśród Azjatów. Te różnice etniczne mogłyby wyjaśnić odmienności biologiczne między populacjami i różne ryzyko występowania schorzeń hormonozależnych

Polimorfizm CAG genu receptora androgenowego a występowanie wybranych parametrów zespołu metabolicznego u mężczyzn w wieku 45-65 lat w populacji wrocławskiej

Introduction: The activity of androgen receptor (AR) is modulated by a polymorphic CAG trinucleotide repeat in receptor gene. There are suggestion, that there are association between polymorphism androgen receptor gene and the occurrence typical features of metabolic syndrome in men. The metabolic syndrome is more frequent with aging. We knows, that polymorphism androgen receptor gene is associated with risk of prostate cancer and with occurrence Kennnedy’s syndrome. However the association of this polymorphism for occurrence of hypertension, obesity and lipid and glucose concentration disturbance is not examined. Material and methods: The original study population consisted 268 randomly selected wroclaw population men aged 45-65. The physician examination include mensuration of blood pressure and antropometrical analysis. The men were coming on an empty stomach between 8.00 and 10.00 am for blood taken. The blood were taken for biochemical measurements and for genetic analysis CAG repeat in androgen receptor gene. Results: There is statistical significant differences between number of CAG repeat in men with normal and higher concentration of cholesterol LDL. There were no significant differences between number of CAG repeat in men in dependent of value of blood pressure and concentration of insulin, glucose, cholesterol HDL, total cholesterol and triglicerides. Conclusions: The investigation results are not unambiguous with regard to influence of polymorphism androgen receptor gene for occurrence of metabolic syndrome in men. We found only association between number of CAG repeat an androgen receptor gene and concentration of cholesterol LDL (which it is as we knows atherogenic factor).Wstęp: Aktywność receptora androgenowego (AR) jest modulowana przez polimorficzny region trinukleotydów CAG w genie receptora. Wielu autorów sugeruje, że istnieje związek pomiędzy polimorfizmem genu receptora androgenowego a występowaniem u mężczyzn cech typowych dla zespołu metabolicznego. Wraz ze starzeniem się zwiększa się częstość występowania zespołu metabolicznego. Wiadomo, że polimorfizm genu receptora androgenowego wpływa na ryzyko zachorowania na raka prostaty oraz na wystąpienie choroby Kennedy’ego. Natomiast dotychczas nie zbadano jednoznacznie wpływu tego polimorfizmu na występowanie nadciśnienia tętniczego, otyłości czy też zaburzeń gospodarki lipidowej lub węglowodanowej. Materiał i metody: Z populacji wrocławskiej losowo wybrano mężczyzn do badań. Przebadano 268 mężczyzn w wieku 45-65 lat. Badanie lekarskie obejmowało między innymi pomiar ciśnienia tętniczego oraz pomiary antropometryczne. Mężczyźni zgłaszali się na czczo w godzinach 8.00-10.00 na pobranie krwi, na oznaczenia biochemiczne oraz w celu oznaczenia polimorfizmu genu receptora androgenowego. Wyniki: Stwierdzono istotną statystycznie różnicę w liczbie powtórzeń CAG u mężczyzn z prawidłowym i podwyższonym stężeniem cholesterolu frakcji LDL. Nie stwierdzono żadnych istotnych różnic w liczbie powtórzeń CAG u mężczyzn w zależności od wysokości ciśnienia tętniczego, stężeń insuliny, glukozy, cholesterolu frakcji HDL, cholesterolu całkowitego oraz triglicerydów. Wnioski: W przypadku wpływu polimorfizmu genu receptora androgenowego na występowanie cech zespołu metabolicznego u mężczyzn wynik badań nie jest jednoznaczny. Stwierdzono jedynie związek między liczbą powtórzeń CAG a stężeniem cholesterolu frakcji LDL (który jak wiadomo jest czynnikiem aterogennym)

Wpływ polimorfizmu genu receptora endokanabinoidowego 1 na parametry antropometryczne i metaboliczne u kobiet z zespołem wielotorbielowatych jajników

Introduction: Polycystic ovary syndrome (PCOS) is associated with an increasing number of metabolic comorbidities. About 50% of PCOS patients are obese, and insulin resistance affects up to 70% of these women. The endocannabinoid system contributes to human energy homeostasis. CNR1 is a biological candidate for human obesity and related metabolic disorders. The aim of this study was to determine the relationships between CNR1 polymorphisms and anthropometric and metabolic parameters in PCOS women.Material and methods: 130 women diagnosed with PCOS according to the Rotterdam criteria were recruited. The control group consisted of 70 healthy women. Medical history was taken, and physical examination as well as assessment of anthropometric (body mass, height, waist and hip circumference, BMI, waist-to-hip ratio [WHR]) and metabolic parameters (glucose and insulin, the insulin resistance index HOMA, lipid profile) was carried out. Genetic studies to detect six CNR1 gene polymorphisms were performed.Results: The total cholesterol and low-density lipoprotein (LDL) cholesterol levels in PCOS women carrying T/T genotype of rs2023239CNR1 polymorphism were higher than in those with C/T and C/C. There were no statistical differences in other metabolic parameters or in the value of BMI and WHR between the variants of rs2023239 CNR1 polymorphism. The other studied polymorphisms of the CNR1 gene were not associated with anthropometric or metabolic parameters in PCOS women. There were no differences in anthropometric or metabolic parameters between the variants of studied polymorphisms of the CNR1 gene in control women.Conclusions: On the basis of our study, it seems that CNR1 polymorphisms are not associated with obesity and metabolic disorders, including insulin resistance, in PCOS women.Wstęp: Zespół wielotorbielowatych jajników wiąże się z licznymi zaburzeniami metabolicznymi. Około 50% kobiet z PCOS jest otyłych, a insulinooporność wykazuje do 70% kobiet z tym zespołem. Układ endokanabinoidowy odgrywa rolę w regulacji równowagi energetycznej organizmu. Gen CNR1 jest genem kandydatem związanym z otyłością i zaburzeniami metabolicznymi. Celem badania była ocena wzajemnych powiązań między polimorfizmami genu CNR1 a parametrami antropometrycznymi i metabolicznymi u pacjentek z PCOS.Materiał i metody: Do badania włączono 130 kobiet, u których w oparciu o kryteria rotterdamskie postawiono rozpoznanie PCOS. Grupę kontrolną stanowiło 70 zdrowych kobiet. U wszystkich badanych przeprowadzono wywiad lekarski, badanie fizykalne z oceną parametrów antropometrycznych (masa i wysokość ciała, obwód talii i bioder, indeks masy ciała, wskaźnik talia–biodra), wykonano badania biochemiczne (ocena stężeń glukozy i insuliny, wskaźnika insulinooporności HOMA, lipidogramu). Przeprowadzono również badania genetyczne oceniające sześć polimorfizmów genu CNR1.Wyniki: Stężenie cholesterolu całkowitego i cholesterolu frakcji LDL było wyższe u kobiet z PCOS i genotypem T/T polimorfizmu rs2023239 genu CNR1 w porównaniu z pacjentkami z genotypami C/T i C/C. Nie było istotnych statystycznie różnic dotyczących innych parametrówmetabolicznych (stężenia glukozy, insuliny, wskaźnik HOMA) ani wskaźników masy ciała i talia–biodra między poszczególnymi genotypami polimorfizmu rs2023239. Nie wykazano zależności pomiędzy innymi badanymi polimorfizmami genu CNR1 a parametrami antropometrycznymi i metabolicznymi u pacjentek z PCOS. Nie stwierdzono również takich zależności u kobiet z grupy kontrolnej.Wnioski: Na podstawie przedstawionego badania wydaje się, że polimorfizmy genu CNR1 nie są związane z otyłością ani zaburzeniami metabolicznymi, w tym insulinoopornością, u kobiet z PCOS

Accumulation of abdominal fat in relation to selected proinflammatory cytokines concentrations in non-obese Wrocław inhabitants

Wstęp: Osoby z zespołem metabolicznej otyłości z prawidłową masa ciała (MONW), mimo prawidłowego wskaźnika masy ciała (BMI), są narażone na powikłania typowe dla otyłości. Może to wynikać z subklinicznego stanu zapalnego, wynikającego z nadmiernego gromadzenia tkanki tłuszczowej brzusznej. Celem pracy była ocena związku pomiędzy nagromadzeniem tkanki tłuszczowej, szczególnie okolicy brzusznej, a stężeniem wybranych cytokin prozapalnych — interleukiny 6, 18 i białka C-reaktywnego (CRP), biorących udział w aterogenezie.Materiał i metody: Badaniem objęto 342 osoby (218 kobiet, 124 mężczyzn w wieku 20–40 lat, z BMI > 27 kg/m2), mieszkańców Wrocławia. Grupę podzielono ze względu na wartość wskaźnika insulinooporności (HOMA): 90 osób — grupa MONW ( HOMA < 1.69), 252 osoby — grupa kontrolna. Oceniono parametry antropometryczne, stężenia IL-6, IL-18, CRP, glukozy, insuliny oraz wskaźniki insulinowrażliwości i insulinooporności.Wyniki: Stężenie CRP było istotnie wyższe w grupie kobiet MONW niż kontrolnej (3,26 vs. 1,97, p = 0,03). Stężenia IL-6 i IL-18 nie różniły się pomiędzy grupami, zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Dodatnią korelację zanotowano między stężeniem IL-6 a wskaźnikiem centralizacji tłuszczu u kobiet. Stwierdzono dodatnią korelację między stężeniem CRP a BMI, wskaźnikiem talia– biodra, obwodem talii u obu płci. U kobiet istniała także dodatnia korelacja między CRP a wskaźnikami HOMA i FIRI i ujemna ze wskaźnikiem QUICKI.Wnioski: Zwiększone gromadzenie tłuszczu okolicy brzusznej u zdrowych, młodych osób, wiąże się z podwyższonym stężeniem CRP. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 449–455)Introduction: Metabolically obese normal weight (MONW) subjects, despite their normal BMI, present metabolic disturbances characteristic of abdominal obesity. One of the reasons might be subclinical inflammation caused by the fat tissue excess. The aim of this study was to assess the association between the accumulation of fat (especially abdominal) and the concentration of selected proinflammatory cytokines — interleukins (IL-6, IL-18) and C-reactive protein (CRP).Material and methods: The study population consisted of 342 subjects (218 women, 124 men; age 20–40 years, BMI < 27 kg/m2) recruited from a community centre in Wroclaw. The group was divided based on the homeostasis assessment insulin resistance index (HOMA) value: 90 MONW subjects with HOMA > 1.69 and 252 subjects as control group. Anthropometric parameters, serum IL-6, IL-18, CRP, glucose, insulin concentrations and insulin sensitivity/resistance indexes were evaluated.Results: CRP levels were significantly higher (3.26 vs. 1.97, p = 0.03) in MONW women than in the control group. Serum IL-6, IL-18 levels in males and females did not differ in both groups. IL-6 showed a significant correlation with the abdominal to gynoidal fat tissue deposit ratio in women. There were correlations between the CRP and BMI, WHR, waist circumference, total fat, abdominal fat deposit, and abdominal to gynoidal fat deposit ratio in both sexes. In women, positive correlations between CRP and HOMA, FIRI and negative with QUICKI index were present.Conclusions: Increased accumulation of abdominal adipose tissue in non-obese, young and healthy subjects is related to increased CRP levels. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 449–455